Uitkomen als trans - Georgina

07-02-2021

Vanaf het moment dat ik tegen mijn moeder vertelde dat ik een meisje wou worden tot nu, 7 jaar jaar later dat wij allebei op de transitie met vreugde, zweet en tranen erop terugkijken. De relatie tussen mijn moeder Angela en ik is erg sterk nu. Mijn moeder heeft de transitie een tijdje moeilijk gevonden en op dat moment zweefde er twee gedachtes in haar hoofd om. Deze twee gedachtes waren 'het is mijn kind' en 'het voelt alsof ik een nieuw kind krijg.' Nu heeft mijn moeder daar natuurlijk geen last meer van en is ongelofelijk trots en blij voor en.

Vroeger

Als kind was ik erg goed met mijn moeder en ik wou ook constant in haar buurt zijn. We waren altijd samen, dat viel ook op bij de buren en familieleden. Waar mijn moeder ook heen ging ik wou altijd mee, het maakte niet of of het naar het strand was of naar de winkel ik ging altijd mee. Ik woon nu in Hoek van Holland bij mijn moeder en haar vriend. Ik heb nog veel herinneringen van vroeger n ik zal deze herinneringen ook nog vergeten en zou ze altijd met mij meedragen, we gingen naar speeltuinen, stranden, terrassen, zwembaden en restaurants. Ik was vroeger niet een jongen die van jongens dingen hield. Mijn moeder zag het al snel dat ik anders was dan anderen. Ik wou lang haar hebben, ik droeg niet graag jongens kleding. vroeger had ik ook een kist met jurken en pruiken en speelde ik daar graag mee, deze kist was van mijn grote zus en had ik dus overgenomen; mijn zus had hier geen last van, want ze was twaalf jaar ouders als dat ik was dus daar was ze allemaal al wel klaar mee. Ook maakte ik zelf kleding en tekende ik ook jurken, de kleding maakte ik altijd voor mijn barbies met de naaimachine.

Ik wil vrouw worden

De vriend van mijn moeder dacht dat ik in het verkeerde lichaam was. Mijn moeder had al wel geconstateerd dat ik homo was maar toen kwam ik met de boodschap dat ik een vrouw wilde worden. Lang wist ik dat ik mij anders voelde dan anderen maar ik kon niet plaatsen wat dat was. Ik ging maar googelen op mijn twaalfde om op onderzoek uit te gaan. Ik zag toen dat transgenders bestonden en in eerste instantie vond ik dat eng en bijzonder. Ik dacht niet gelijk dat ik een transgender was toen ik het zag. De gedachte bleef wel in mijn hoofd zitten en na een tijdje wist ik het. Op mijn veertiende wist ik het en vanaf dat moment het ik het niet gelijk verteld, langzamerhand ben ik het mensen gaan vertellen.

Mijn transitie

De school waar ik destijds op zat belde mijn moeder en ze zei dat er iets aan de hand was met mij en dat ik nu naar huis kwam om het te vertellen. Mijn moeder schrok er erg van op het moment dat ik het vertelde en daardoor gaf ze niet een hele positieve reactie. Mijn moeder was bang voor wat ik allemaal moest doorstaan, want dat gaat zwaar worden dacht ze. Het was natuurlijk ook zwaar voor haar maar mijn moeder was vooral bang voor mij. Mijn moeder en ik zijn samen naar het gender team in Amsterdam van het VU medisch centrum gegaan en van daaruit begon het proces. De eerste zes maanden heb ik gesprekken gevoerd met gedragsdeskundigen en psychologen. Zij kwamen uit tot een diagnose, deze diagnose was genderdysforie. Met deze diagnose kon ik wettelijk gezien mijn geslacht aanpassen en ook worden de medische kosten vergoed. Ik begon met puberteitsremmers. Ik was onder behandeling bij een kinderarts van het Leiden Universitair Medisch Centrum. Op het moment dat ik volwassen werd vonden mijn operaties plaats bij het VU medisch centrum. Op het moment dat ik mijn eerste operatie had stond mijn moeder er een stuk positiever in, nu wist ze het zeker dat mijn besluit vast stond en dat ik dit echt wou. Ze zag ook dat het mental beter ging met mij en dat deed haar goed. Het medische gedeelte zit er op maar dat is natuurlijk niet het enige, er is nog steeds veel dat ik moet verwerken.

School

Ik heb zowel positieve als negatieve ervaringen van de school waar ik vroeger op zat. De psycholoog van de school was er aardig en betrokken en dat vond ik erg fijn, dat was zeker een positieve ervaring. Zoals ik eerder heb benoemd heb ik niet alleen maar positieve ervaringen aan de school. De leerlingen gingen slecht met mij om omdat ik een buitenbeentje was, voor de jongens was ik het pispaaltje. Er ontstonden akkefietjes en daardoor werden we soms apart genomen. De docenten deden heel luchtig over het onderwerp en dat vond ik erg slecht, ze konden het een stuk serieuzer nemen.

Uitkomen als vrouw

Transvisie is een organisatie die zich inzet voor mensen met vragen over genderidentiteit. Ze organiseren contact met andere mensen uit de doelgroep, geven informatie en voorlichting en behartigen de belangen van transgender mensen.

Op een gegeven moment kreeg ik de opdracht, om als meisje naar buiten te treden, eerst door een boodschap te doen of de hond uit te laten, later ook naar school. Dat verliep moeizaam. De school wil de andere leerlingen voorbereiden met hulp van Transvisie - een organisatie die zich bezighoudt met genderidentiteit - maar het duurt vijf maanden voor het zover was. De school maakte er veel ophef over en dit was echt onnodig. Na deze moeizame ervaringen op school, liet ik mij niet uit het veld slaan. Zo heb ik met succes mijn mbo diploma gehaald.

Middenin het proces van de transitie valt alles eromheen weg. Soms voelt het of ik dat deel van mijn leven niet bewust heb meegemaakt. Ik was heel erg bezig met vrouw worden, nu kan ik verder. Ik wil er ook niet meer een big deal van maken dat ik transgender ben. De mensen kennen me als vrouw, als Georgina. Ik ben er wel open over als iemand ernaar vraagt, maar het hoeft niet per se meer gezegd.'

Slot

Van een timide kindje om haar nek naar de jonge vrouw die ik nu ben, met een opleiding op zak, een bijbaantje en mooie toekomstdromen. Zo viel het voor mijn moeder nog zwaar, dat ik haar minder nodig had. Het was ook best moeilijk om mijn moeder verdrietig te zien. Ik heb haar als een grote steun ervaren en ik ben blij dat ik haar nu trots kan maken.

https://ocw.atavist.com/zo-moeder-zo-dochter