De eerste persoon die ik het vertelde was een collega/vriendin van me. Als ik er zo op terug kijk vindt ik het héél gek eigenlijk, dat zij de eerste persoon was die ik het vertelde. Ze is van geloof streng Moslim, maar zo openhartig. Ze gaf me het gevoel dat ik gewoon lekker mezelf kon zijn bij haar. Ik had ook gelijk, ze was super blij en heel accepterend. Zo bleef ze ook iedere week nog vragen aan mij, hoe het ging en of ik het al meer mensen had verteld. Ik ben haar heel dankbaar!

Zo vertelde ik het nieuws aan mijn omgeving en was er nog maar één persoon over die ik het moest gaan vertellen, mijn vader. Dit was dan ook de laatste stap die ik ging ondernemen, voordat ik publiekelijk uitkwam als transgender vrouw op sociaal media. De reden dat mijn vader de laatste persoon was die ik het vertelde, was omdat ik het meest bang was voor zijn reactie. Ik kreeg altijd het gevoel dat ik bij mijn vader mij niet 100 procent mijzelf kon zijn. Donderdag, 15 oktober was de dag dat ik uitkwam als transgender vrouw bij mijn vader. Ik ben met hem gaan zitten en om eerlijk te zijn was ik enorm zenuwachtig. Ik heb mezelf uiteindelijk over de drempel gezet, en het maar gewoon gezegd. Mijn vader dacht het al en had een voor vermoede. Hij was erg blij voor me, en bood zijn hulp en support aan indien nodig.  Hij wou er voor mij zijn op de weg om mijzelf te zijn. 

Uitval

Zo had ik het mijn moeder als eerder vertelt. Op het moment dat ik haar vertelde was ze erg accepterend, maar na gebrekkig contact en een conflict had zij mij verteld mij niet te ondersteunen in dit proces en dit was voor mij de druppel. Ik heb haar zo ook uit mijn leven verwijderd en omring ik mijzelf met de mensen die mij volledig supporten en ervoor me zijn. 

Mijzelf zijn

De belangrijkste reden dat ik uitgekomen ben als transgender is eigenlijk heel simpel. De persoon die ik in de spiegel zag reflecteerde niet op de persoon die ik vanbinnen ben. 

Zo begon ik aan het begin van  2019, vragen in mijn hoofd te hebben zoals, "Wat als ik mij als vrouw identificeer ?", "Wat gaat er allemaal veranderen ?", "Hoe houden transgenders het vol om zo'n lang proces aan te gaan?" enzovoort. 

Aan het begin van 2020 kwam ik tot het realisatiepunt, ik zit niet in het juiste lichaam! Alles wat met vrouwen te maken had, heeft mij het hele leven al geïnteresseerd. Ik had mijzelf al meerdere malen afgevraagd waar deze interesse nou vandaan kwam. Dit was voor mij in 2021 zeker duidelijk geworden. 

Zelfbeeld

Ik wil ook graag de negatieve ervaringen delen van dit proces en het onderwerp genderdysforie aankaarten. Genderdysforie is het gevoel van onvrede met het eigen biologische geslachtsdeel. Zo heb ik daar op dit moment ook heel erg last van. Constant als ik mij in de ochtend klaar maak heb ik er last van. Zodra ik me primer of foundation vastpak begint het bij mij door te dringen. Als ik dan in de spiegel kijk, zie ik nog steeds niet de persoon die ik wil zijn. Mijn korte haar reflecteert mij niet. Ik wil het niet. Zodra ik klaar ben met mijzelf op te maken moet ik nog een stap uitvoeren, mijn pruik opdoen en vast klippen. Zodra ik de pruik op heb zie ik de persoon wie ik echt ben en wil zijn. Dit is hoe ik mij voel.

De reden dat ik een pruik draag is omdat ik mij hier vrouwelijker in voel. Ook denk ik dat het zo voor mijn omgeving en gasten op werk, makkelijker is om mij te erkennen als vrouw. Mensen die met mij zijn opgegroeid hebben natuurlijk 19 jaar mijn geboortenaam gehoord en gebruikt.

Naam kiezen

Zo was mijn nieuwe naam ook heel erg wennen. In het begin gebruikte iedereen mijn geboortenaam en het veranderde van de één op de andere dag dat mensen mijn gekozen naam, Inez, gingen gebruiken. Mijn gekozen naam kiezen vond ik heel erg lastig. Ik had er eigenlijk nooit over nagedacht, wat mijn naam zou zijn als ik mocht kiezen. Welke naam past bij mij? Zo kwam een vriendin met het idee vijftien tot twintig namen op te schrijven die mij aantrokken. Iedere ochtend wanneer ik wakker werd keek ik ernaar en moest één van de namen doorkrassen. Op deze manier bleef er uiteindelijk één naam over. Zo heb ik het ook gedaan! Ik ben ook super trots op mijn naam 'Inez' en voor mij staat deze naam voor  moed en doorzetting.

Hormonen

Op dit moment sta ik op de wachtlijst bij de VU. Het is dus wachten totdat ik mijn transitie kan beginnen! Ik kijk er super veel naar uit en heb er oprecht zin in. Ik ben de dagen echt aan het aftellen en ben klaar om te gaan beginnen met de vrouwelijke hormonen. Dit is dan ook al een stap in de juiste richting, voor een positieve verandering. Zo wil ik nog wel aanduiden op te passen met de medicatie die je slikt. Vele in transitie kunnen niet meer wachten en besluiten zelf hormonen te gaan bestellen. Dit is echt een NO -GO! Het is hartstikke gevaarlijk. Ik kan begrijpen waarom mensen dit slikken, niemand wilt wachten op de hormonen. Toch blijf ik sterk en wacht ik het op de voorgeschreven hormonen van de VU. Liever wachten, dan mijn gezondheid riskeren! 

Al met al kan ik niet wachten dit proces aan te gaan en mijzelf volledig te zijn.